مناظره عاشقانه لیلی و مجنون

ليلي گفت: موهايم مشکي ست، مثل شب، حلقه حلقه و مواج،
 دلت توي حلقه هاي موي من است. 
 نمي خواهي دلت را آزاد کني؟
 نمي خواهي موج گيسوي ليلي را ببيني؟

مجنون دست کشيد به شاخه هاي آشفته بيد و گفت: نه نمي خواهم، 
گيسوي مواج ليلي را نمي خواهم.
 دلم را هم.

ليلي گفت: چشمهايم جام شيشه اي عسل است، شيرين،
 نمي خواهي عکست را توي جام عسل ببيني؟
 شيريني ليلي را؟

مجنون چشمهايش را بست و گفت: هزار سال است عکسم ته جام شوکران است، تلخ.
 تلخي مجنون را تاب مي آوري؟

ليلي گفت: لبخندم خرماي رسيده نخلستان است.
 خرما طعم تنهايي ات را عوض مي کند.
 نمي خواهي خرما بچيني؟

مجنون خاري در دهانش گذاشت و گفت: من خار را دوستتر دارم.

ليلي گفت: دستهايم پل است. پلي که مرا به تو مي رساند. بيا و از اين پل بگذر.

مجنون گفت: اما من از اين پل گذشته ام. آنکه مي پرد ديگر به پل نيازي ندارد.

ليلي گفت: قلبم اسب سرکش عربي ست.
 بي سوار و بي افسار. 
عنانش را خدا بريده، اين اسب را با خودت مي بري؟

مجنون هيچ نگفت.

ليلي که نگاه کرد، مجنون ديگر نبود؛ تنها شيهه اسبي بود و رد پايي بر شن.
ليلي دست بر سينه اش گذاشت، صداي تاختن مي آمد.

سرآغاز

زنده کدامست بر هوشیار		آن که بمیرد به سر کوی یار
عاشق دیوانه سرمست را		پند خردمند نیاید به کار
سر که به کشتن بنهی پیش دوست		به که بگشتن بنهی در دیار
ای که دلم بردی و جان سوختی		در سر سودای تو شد روزگار
شربت زهر ار تو دهی نیست تلخ		کوه احد گر تو نهی نیست بار
بندی مهر تو نیابد خلاص		غرقه عشق تو نبیند کنار
درد نهانی دل تنگم بسوخت		لاجرمم عشق ببود آشکار
در دلم آرام تصور مکن		وز مژه​ام خواب توقع مدار
گر گله از ماست شکایت بگوی		ور گنه از توست غرامت بیار
بر سر پا عذر نباشد قبول		تا ننشینی ننشیند غبار
دل چه محل دارد و دینار چیست		مدعیم گر نکنم جان نثار
سعدی اگر زخم خوری غم مخور		فخر بود داغ خداوندگار